Я ня ведаю, Ойча, ці варта ісьці брукаванкай.
Там ня бачна сьлядоў,
там – туга выпадковых сустрэчаў.
Быццам рыбіны мёртвай луска –
камяні пад нагамі.
А як падаць балюча! Хай падаеш нават у Вечнасьць.
Так што, Ойча, я збочыла. Вось і блукаю...
А вецер
Як праўдзівы паэт беларускі –
скуголіць, нябога.
А каму зараз лёгка?
Магілу купі ў Інтэрнеце,
Аватарствуй і цешся,
што столькі наведнікаў блога.
Кожны прэ на гасьцінец!
Ніхто ў маргіналы ня хоча.
Лічаць камні, радкі, нумары і паднятыя рукі...
Я аблокі лічу...
Я ня ведаю ісьціны, Ойча...
Я ніколі ня буду хадзіць, як належыць,
па бруку.
|
|
